En de kronkelende weg, de gestapelde stenen, de lucht helder blauw. Eenzame boompjes, krom.  Verweerde palen met draden naar onzichtbare huizen. Geen  zuchtje wind, de stilte volmaakt, vrede, verleden. Een  wit papier. En ik teken de weg, maak met vegen de lucht, trek een lijn op de plaats van de horizon. Ik plooi de heuvels en stapel de stenen, trek draden en luister.

Fred Geven